นิทานอีสป

 

ผึ้งกับนกเขา

         วันหนึ่งในฤดูร้อน ผึ้งน้อยตัวหนึ่งรู้สึกกระหายน้ำจึงบินไปหา
น้ำดื่มที่ริมลำธาร ด้วยความรีบร้อน มันจึงลื่นพลัดตกลงไปในลำธาร
แห่งนั้น น้ำในลำธารดูเหมือนจะเชี่ยวกราด ในความรู้สึกของผึ้งน้อย
มันพยายามตะกายหาที่เกาะยึดเพื่อให้รอดพ้นจากการจมน้ำตาย

แต่ว่าความพยายามไม่เป็นผล มันจึงปล่อยให้ตัวเองไหลล่องไป

ตามกระแสน้ำนั้น

เวลานั้นมีนกเขาตัว หนึ่งบินมาที่ลำธารเพื่อดื่มน้ำ ขณะจะบินโฉบ
ลงดื่มน้ำ นกเขามองเห็นผึ้งกำลังกระเสือกกระสนอย่างใกล้จะ
หมดแรงลงเต็มที นกเขาผู้อารีจึงรีบบินไปคาบใบไม้แล้วหย่อน
ลงไปในน้ำเพื่อให้ผึ้งยึดเกาะ ผึ้งเกาะใบไม้ไว้ ก่อนที่จะ
พาตัวขึ้นมาอยู่บนใบไม้นั้น 

“ขอบคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านเลย” 

ผึ้งน้อยบอกนกเขา หลายวันต่อมา ขณะที่ผึ้งน้อยกำลังออกหา
น้ำหวานกิน มันเหลือบไปเห็นนายพรานคนหนึ่งกำลังเล็งธนูไปที่
ต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อมองตามไป ผึ้งก็เห็นนกเขาผู้มีพระคุณของมัน
เกาะอยู่ที่ต้นไม้นั้น ผึ้งน้อยจึงรีบบินไปต่อยที่มือของนายพราน
อย่างเต็มแรงจนหน้าไม้หล่นลงพื้นไป 

นกเขาตัวนั้น จึงรอดพ้นจากอันตรายด้วยความช่วยเหลือของ
ผึ้งผู้ที่มันเคยช่วยชีวิตไว้ นับจากนั้นมาทั้งสองก็คบหาเป็น
เพื่อนสนิทคอยช่วยเหลือกันตลอดมา

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ผู้ที่ทำความดี ย่อมได้รับสิ่งดีๆเป็นการตอบแทนเสมอ

One who does good will receive good in return.

http://engjang.com/article/topic-27702.html